വരക്കാനും വായിക്കാനും
ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന നിന്നിലൊരു
കവിതയായി പിറക്കണം
എനിക്കിനി.
എഴുതി വെക്കാനാവാതെ,
പറഞ്ഞു തീർക്കാനാവാതെ,
വീർപ്പുമുട്ടി നിന്നുള്ളിലെരിയണം
എനിക്കിനി.
അങ്ങനെ എത്ര കവിതകൾ,
എന്നോടൊപ്പം എരിഞ്ഞുതീരാനായി
എന്നുള്ളിൽ വിങ്ങിപ്പൊട്ടുന്നു
നിനക്കായി.
എന്റെ വഴിയിടങ്ങളിൽ
ഇന്നും മഴ പെയ്യാറുണ്ട്,
വസന്തം പൂക്കാറുണ്ട്
പുല്ലുകൾ തളിർക്കാറുണ്ട്
ഇലകൊഴിഞ്ഞ വഴിമരങ്ങളിൽ
കുയിലുകൾ പാടുന്നുണ്ട്
ശലഭങ്ങൾ നൃത്തമാടും
ഒടുവിൽ സന്ധ്യ ചേക്കേറും
വസന്തം പൂക്കുന്നത്
ഓർമ്മകളുമായിട്ടാണ്
നിലാവിൽ ചിറകുരുമ്മി
പാറി നടന്നിരുന്ന രണ്ട്
ശലഭങ്ങളുടെ ഓർമ്മകളുമായി
മഴ പറയുന്നത് പ്രണയമാണ്
വേനലിൽ ചിറകറ്റു വീണ
രണ്ട് കിളികളുടെ പ്രണയം
ഒരു മഴ പെയ്യാൻ കൊതിച്ച
രണ്ട് കിളികളുടെ പ്രണയം
ഇനിയെനിക്ക്
നിന്നെയൊന്നു കേൾക്കണം,
ഒന്നും മിണ്ടാതെ
മറുപടി പറയാതെ
നിന്നെമാത്രം കേൾക്കണം.
പറഞ്ഞു തീരാത്ത പരിഭവവും,
ചുണ്ടിലെ വിങ്ങലും,
നിന്റെ ഹൃദയമിടുപ്പും
എനിക്ക് കേൾക്കണം.
ഒരു ചെറു വിങ്ങലിനൊടുവിൽ,
ഒരു പൊട്ടിക്കരച്ചിലിൽ,
പറയാതെ നീയെല്ലാം
പറഞ്ഞെന്നിരിക്കാം.
കാട്ടാറിന്റെ തീരത്തുള്ള
കുന്നിൻ മുകളിലിരുന്ന്
നീ ഉച്ചത്തിലൊന്ന് കൂവണം,
അതൊരു ഇടിനാദമായി
എന്നിലേക്കെത്തട്ടെ.
നിലാവിൽ നമ്മൾ ചേക്കേറാറുള്ള
ആ വലിയ മരത്തിന്റെയൊരു
ചില്ലയിലിരുന്നൊന്നു പാടണം,
നിന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പ് ഞാനറിയട്ടെ.
അടർന്നുവീണ രണ്ടിലകളായി
നമുക്ക് ഒട്ടിച്ചേരണം,
കുറെ പറന്നു നടക്കണം,
അപ്പോഴും എനിക്കൊന്നും
മിണ്ടാനുണ്ടാവില്ല.
നീലാകാശത്തിന്റെ
നിഴൽ വീണ, അലയടിക്കുന്ന
നീല തിരമാലകളായി നീ
നിന്നെത്തേടി ഞാനലയുന്ന
തീരങ്ങളിലേക്ക് ഒഴുകിയെത്തണം.
അവിടെ ആ തീരത്തെനിക്ക്
നിന്നെ മാറോടണക്കണം,
ഞാൻ നിന്നിൽ പടരുമ്പോൾ
നിനക്ക് നിലാവിന്റെ നിറമാകട്ടെ,
എനിക്ക് അസ്തമനത്തിന്റെയും.
നീ പിന്നെയും പറന്നു നടക്കണം,
കാടും മലയും പുഴയും കടലും താണ്ടി
ഞാനലഞ്ഞിരുന്ന ഇടങ്ങളിലൂടെല്ലാം.
ചിലയിടങ്ങളിലൊക്കെ
നിനക്കെന്റെ ഗന്ധമറിയും,
ചിലയിടങ്ങളിൽ എന്റെ ചൂടും.
വഴിയിടങ്ങളിൽ
കൊഴിഞ്ഞു വീണ
എന്റെ തൂവലുകൾ ഉണ്ടാവാം,
അമ്പേറ്റ് ഇറ്റുവീണ
ചോരപ്പാടുകൾ ഉണ്ടാവാം,
എങ്കിലും നീ പറന്നു നടക്കണം
എന്റെ ചോര വീണ
മരച്ചില്ലകളിലും
തൂവൽ കൊഴിച്ചിട്ട
വഴിമര തണലുകളിലും
എന്റെ ഓർമകൾ ഉള്ളിടത്തെല്ലാം
നീ പാടിയിറങ്ങണം
എനിക്കിനിയും കേൾക്കണം,
എനിക്കിനി നിന്നെയൊന്നു
കേൾക്കണം....
ഒരൊറ്റ നിമിഷത്തില്‍
ഒരുപാടെഴുതും നിന്നെക്കുറിച്ച്,
എല്ലാത്തിനും ഒറ്റ അര്‍ത്ഥമാകയാല്‍
വലിച്ചു കീറി മുറ്റത്തെറിയും ഞാന്‍.
മുറ്റം തൂത്ത് തുണ്ട് കടലാസുകള്‍
ചേര്‍ത്ത് വായിച്ച കാറ്റാണ് പറഞ്ഞത്
എനിക്കു നിന്നോട് ഭ്രാന്താന്ന് .
കള്ളകാറ്റ് നിന്നൊടും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവും
ആ ഭ്രാന്തിനെ സ്നേഹമെന്ന് വിളിച്ച്
നെഞ്ചോട് ചേര്‍ത്ത് പിടിച്ചത് നീയല്ലെ.
അകലെയൊരാവണി
പൂവിളി ആരവം
ഇളകിയാടും
പൂമരത്തിന്റെ ചില്ലകൾ
ഇടവഴികൾ താണ്ടി നാം
പൂക്കളിറുത്തും
പൂക്കളം തീർക്കുന്ന
കുഞ്ഞുന്നാളോർമ്മകൾ
അകലെയൊരു പുഴയുണ്ട്
കാവുണ്ട് കുളമുണ്ട്
കൂടെ കളിക്കുവാൻ
കൂട്ടരുണ്ട്,
പലവഴികൾ താണ്ടി നാം
പലയിടങ്ങളിലിന്ന്
പലരായി പലതും
പരിതപിച്ചീടുന്നു
അകലെയൊരോർമ്മയായി
നിറമുള്ള പൂക്കളും
നാട്ടുകളികളും പൂവിളി പാട്ടും
തൂശനിലയിൽ തുമ്പപ്പൂ ചോറും
പകലന്തിയോളം
പറമ്പാകെ നമ്മൾ
ഓടിക്കളിച്ചതും
ഊഞ്ഞാലാടുന്നതും
ഓർമ്മകൾ നോവുള്ള
മധുരമായി മാറുമ്പോൾ
ഓർമയിലെത്തുമെന്നും
ആ പോയകാലം.
അവിടെയെൻ മുറ്റത്തെ -
ന്നോമാന പൊൻകിളി
ഒമാന കുസൃതിയായി
ഓടിക്കളിക്കുമ്പോൾ
എങ്ങോ മറന്നിട്ടൊരു
ബാല്യകാലത്തിൻ
മന്ദസ്മിതമായെൻ
ചുണ്ടുകൾ പൂക്കുന്നു
നന്മതൻ കണ്ണീരാൽ
പുണ്യമാകുന്നീ ജന്മവും
നാടും നാട്ടുവഴികളും
എന്നോർമ്മകളും.
ചിലപ്പോഴൊക്കെ അവർ
ഒന്നും മിണ്ടാതിരുന്നു,
പകുതിയിലേറെയും നേരം.
മിഴികൾ മിണ്ടുമ്പോൾ
വാക്കുകൾ മൗനമാകുക
അത് അനിവാര്യമാണെന്ന്.
ഈ ലോകത്തെക്കുറിച്ചെത്ര
മിണ്ടിപ്പറഞ്ഞിരുന്നിട്ടും
പ്രണയം മാത്രം പറഞ്ഞില്ല,
രണ്ട് ഹൃദയങ്ങൾ തമ്മിൽ
ചേർന്നിരിക്കുമ്പോൾ
പ്രണയം എന്തിന് പറയണം.
ഒടുവിൽ പിരിയുന്ന നാളും
നൊന്തില്ല, കണ്ണീരിറ്റിച്ചില്ല,
യാത്ര പറഞ്ഞിട്ടുമില്ല.
യാത്ര ചൊല്ലി പിരിയുവാൻ
മനുഷ്യരായിരുന്നില്ലത്രെ,
രണ്ട് ആത്മാക്കളായിരുന്നെന്ന്.
ഓരോ ചുംബനത്തിലും
മൗനത്തിലും
ഹൃദയമിടുപ്പിലും
അവർ പരസ്പരം
പങ്കിടുകയായിരുന്നു
നാളെയുടെ നേരും നോവും
അവർ, ആ രണ്ടുപേർ,
ഓരോ പ്രാവശ്യം
കണ്ടു മുട്ടുമ്പോഴും
അവർ പുനർജനിക്കുകയായിരുന്നു.
അന്ന് അവസാനമായി
നീ
ചുംബനം തന്ന
ആ
ഇടനാഴിയിലെ
നിശബ്ദതയാണിന്നും
ചില
പകലുകൾക്ക് പോലും
സന്ധ്യക്ക്‌ ജനലഴികളിലൂടെ
അകലേക്ക്‌
നോക്കി നിൽക്കും
നിലാവിൽ
നക്ഷത്രങ്ങൾ മിന്നും
ചിലപ്പോഴൊക്കെ
മേഘങ്ങൾ
അരികിലേക്ക്
പറന്നു വരും
നമ്മളില്‍ രണ്ടാമത്തെയാ-
ളെക്കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ടൊ?
എഴുതി വെക്കാനാവാത്ത
വേദനയാല്‍ നീറുന്നയാളെ,
വരച്ചു മുഴുവിക്കാനാവാത്ത
ചിത്രങ്ങളാല്‍ നോവുന്നയാളെ,
പറഞ്ഞു തീര്‍ക്കാനാവാതെ
ഉള്ളുരുകിത്തീരുന്ന ആളിനെ...
പ്രതീക്ഷയുടെ തിരി കെടുത്തി
ഓര്‍മകളില്‍ വേദനിക്കുന്നയാളെ,
നമ്മളില്‍ ആദ്യം മരിക്കുന്നയാളെ
ഓര്‍ത്ത് നൊന്തു ജീവിക്കുന്ന
രണ്ടാമത്തെയാളെ കുറിച്ച് നീ
എപ്പോഴേലും ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ടൊ?
എനിക്കു നിന്റെ സ്വപ്നമായി
എന്നും നിന്നെ ഉണര്‍ത്തി
നിന്നോടൊപ്പം ഉണരണം.
എനിക്കു നിന്നിലെ ഓര്‍മ്മകളായി
എന്നും നിന്നെ ഉറക്കി
നിന്നെ പുണര്‍ന്നുറങ്ങണം.
എനിക്കു നിന്നിലെ കണ്ണീരിനൊപ്പം
ഒരു ചെറു വിങ്ങലായി
ഈ മണ്ണിലെരിഞ്ഞടങ്ങീടണം.
എനിക്കു നിന്റെ നഷ്ടമായി,
നിന്റെ മാത്രം നഷ്ടമായി
നിന്‍റെയുള്ളിലെന്നും തിളങ്ങീടണം.
എന്റെ പൊന്നേ
എനിക്കു നിന്നോട് ഭ്രാന്താണ്
ഒരിക്കലും അടങ്ങാത്ത ഭ്രാന്ത്.
പുഞ്ചിരി തൂകി നീയുറങ്ങ്
നാളെ ഒരുനാൾ
നമ്മൾ ഒന്നുടെ കാണട്ടെ
അന്നും നിന്റെ മൗനം എന്നെ
വീർപ്പുമുട്ടിക്കും
നിന്റെ കണ്ണുകൾ പറയുന്നതൊക്കെ
ഞാൻ കുറിച്ചിടും
മൗനം ഒരു കവിതയായി
പിറക്കട്ടെ
ഒരു പുഞ്ചിരി നൽകി
നീ നടന്നകലുമ്പോൾ
അവിടെ ഞാനന്ന് വേരറ്റു വീഴട്ടെ
നിനക്ക് നിന്നെ നഷ്ടപ്പെടുംപോലെ
ഇന്നലകളിലേക്ക്
ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കണം
ഒരിറ്റു കണ്ണീർ തുള്ളിയിൽ
തിരിച്ചറിയാനാവും നിനക്ക്
ഇഷ്ടപ്പെടുന്നവരുടെ മൗനത്തിന്
വാക്കുകളേക്കാൾ മൂർച്ചയുണ്ടെന്ന്
